Jak budować ścianę trójwarstwową - etap II

Pustaki jako warstwa nośna, materiał izolacyjny oraz osłona w postaci elewacji z cegieł – tak w przybliżeniu wygląda ściana trójwarstwowa. Zwykle buduje się ją w dwóch etapach. Poniżej opisujemy drugi z nich.

Montaż izolacji i warstwy osłonowej
W pierwszym etapie wzniesiona została warstwa konstrukcyjna, czyli przenosząca obciążenia. Następnie budynek przykryto dachem, który skutecznie ochroni ściany przed zawilgoceniem. Przyszedł więc moment na materiał izolacyjny, który jest odpowiedzialny za termoizolacyjność budynku, czyli późniejszą energooszczędność. Ostatni krok to wymurowanie ściany osłonowej, która nie tylko ochroni całą konstrukcję przed działaniem niekorzystnych czynników atmosferycznych czy uszkodzeniami mechanicznymi, ale także nada jej piękny wygląd. Ściana trójwarstwowa to więc gwarancja niskich rachunków za ogrzewanie, długich lat bez potrzeby renowacji oraz estetycznej elewacji. Jest tylko jeden warunek – fachowe wykonanie.

Przeczytaj - Jak budować ścianę trójwarstwową - etap I

Izolacja ze szczeliną wentylacyjną
Materiał izolacyjny, najczęściej w postaci wełny lub styropianu, układa się na warstwie nośnej z pustaków. Warstwy łączy się za pomocą kotew, na które nałożone są tzw. talerzyki. Krążki te nie tylko dociskają ocieplenie, ale także, dzięki znajdującym się na nich kapinosom, umożliwiają ściekanie skraplającej się na metalu wody. Chroni to izolację przed zawilgoceniem. Jeśli materiał izolacyjny to wełna, trzeba zadbać o dodatkową możliwość wentylacji. Między ociepleniem a warstwą elewacyjną powinno się zostawić szczelinę powietrzną o szerokości 2-4 cm. Szczelina ta pozwala odparować wilgoci, która może przedostać się do środkowej warstwy w wyniku skraplania się pary wodnej. Powinna się zaczynać ok. 30 cm nad ziemią i kończyć dopiero pod dachem. Aby zapewnić cyrkulację powietrza, na ścianie elewacyjnej należy zostawić puste spoiny pionowe lub zastosować specjalne puszki wentylacyjne, przez które powietrze będzie mogło wlatywać i wylatywać, osuszając wszystkie warstwy ściany.

Elewacja – warstwa osłonowa
Murowanie trzeciej i ostatniej warstwy rozpoczyna się od narożników. Naroża należy ułożyć schodkowo na wysokość około 5 warstw, dokładnie poziomując cegły. Po wykonaniu dwóch narożników w tej samej płaszczyźnie, można przystąpić do murowania przestrzeni między nimi. Prace należy rozpocząć od właściwego umieszczenia pasa uszczelniającego. Następnie, murując na folii pierwszą warstwę cegieł należy co drugą – trzecią fugę pionową pozostawić pustą (otwartą), aby umożliwić wentylację szczeliny powietrznej.

Jedną z najważniejszych zasad podczas murowania elewacji z cegieł klinkierowych jest mieszanie cegieł z różnych palet. Cegła jest produktem naturalnym i jej barwa zależy od składu mineralnego gliny, dlatego poszczególne partie klinkieru mogą nieznacznie różnić się od siebie odcieniem. Jest to zjawisko typowe, występujące u wszystkich producentów ceramicznych materiałów budowlanych. Granice dopuszczalnych różnic kolorystycznych określają normy budowlane, tłumacząc to specyfiką procesu technologicznego oraz właściwościami gliny. Przestrzeganie zasady, by mieszać cegły z kilku palet powoduje, że różnice są niedostrzegalne. Jest to szczególnie istotne w przypadku cegieł o nieregularnej kolorystyce lica, np. cieniowanych.

Odpowiednia zaprawa zapobiegnie wykwitom
Ważne jest także stosowanie odpowiedniej zaprawy, przeznaczonej specjalnie do klinkieru. Użycie innej zaprawy, szczególnie zawierającej wapno, może prowadzić do powstawania na murze wykwitów. Te białe, nieestetyczne zacieki powstają na skutek wymywania na powierzchnię muru soli rozpuszczonych pod wpływem działania wody lub wilgoci.

Zaprawę należy przygotować zgodnie z zaleceniami producenta. Ważna jest tu przede wszystkim odpowiednia konsystencja, czyli właściwa proporcja suchej zaprawy i wody. Po zakończeniu murowania fragmentu muru, należy usunąć z jego licowej powierzchni zabrudzenia, a fugi wyczyścić suchym pędzlem. Po zakończeniu prac należy lekko zwilżyć spoinę.